The Forgiven – Tussen kwytskelding en vergifnis: The Forgiven wys die grys areas tussenin

Met die eerste verskyning van die Noord-Amerikaanse akteur Forrest Whitaker as Desmond Tutu het dieselfde geykte vraag weer by my opgekom: Hoekom word internasionale akteurs altyd gekies om die hoofrolle in Suid-Afrikaanse stories te vertolk? Whitaker se aksent het my reeds in die 2014 rolprent City of Violence (internasionaal bekend as Zulu) effens gepla, sowel as in die onlangse Black Panther, en dit het my weereens opgeval toe hy met The Forgiven die eerste keer op die skerm verskyn. Waar Whitaker se vertolking met die eerste paar tonele my nie regtig aan die “Arch” herinner het nie, het dit tog op my gegroei, veral sy een-tot-een tonele teenoor die antagonis, Piet Blomfeld (Eric Bana).

Bana se Blomfeld-aksent (as hy Engels praat) het met die eerste oogopslag vir my meer Skots voorgekom as wat mens van ʼn Afrikaanssprekende sou verwag, maar hy het dubbel en dwars daarvoor opgemaak met die kragtoer-vertolking wat hy gelewer het. Bana het beslis aan my gewys hoekom hy as deel van die room van Hollywood se akteurskorps tel.

Die Oscar-benoemde regisseur Roland Joffé (The Mission, The Killing Fields) slaag daarin om saam met Bana ʼn driedimensionele antagonis in Piet Blomfeld te skep – wat wys dat ʼn mens nie sommer net as ʼn skurk gebore word nie, maar deur ʼn reeks faktore so gevorm word. Juis in vandag se deurmekaar tye is dit belangrik om te wys dat alles nie altyd net swart en wit is nie, maar dat daar wel soms grys nuanses tussenin is. Volgens die vervaardigers is Blomfeld nie op ʼn ware mens gegrond nie, maar eerder op ʼn verskeidenheid persone waaroor die skrywers navorsing gedoen het.

Terwyl die internasionale akteurs goeie spel gelewer het, voel ek steeds die plaaslike akteurs het hulle onder die tafel in gespeel, veral Thandi Makhubele wat ʼn menslike gesig aan ʼn slagoffer se ma gee.

Megan Gill se redigering laat die storie ook op ʼn vinnige pas verloop.

My grootste kritiek is op die lang, praterige tonele tussen Tutu en sy vrou. Al gee dit ons ʼn blik op Tutu se innerlike konflik (hy is tog mens, al word hy dikwels as ʼn heilige uitgebeeld) is dit langdradig en doen dit afbreuk aan ʼn rolprent wat veronderstel is om ʼn riller te wees. Tog bring die fliek diepte en insig op ʼn komplekse tydperk van ons geskiedenis, sonder om prekerig te raak. Dit is beslis die kyk werd.