Street Trash – waar bloed nie rooi (of blou is nie), maar alle neonskakerings!

Ek sou sê daar is tog wel ʼn dieper boodskap – as jy dit kan regkry om verby al die punk rock, spotprentagtige, slapstick-komedie te kyk. Op sy eie manier, hoewel onderontwikkel, probeer die film sosio-politiese kommentaar op die huidige stand van sake lewer. Dit is ’n weerspieëling van die reeds-bestaande vrese, stryd en ongeregtighede van die hedendaagse Suid-Afrika – maar sekerlik ook groot dele van die res van die wêreld. Ons praat van klasoorloë, die kriminalisering van haweloosheid, die gevoelloosheid van politieke elites, en herinner die kyker ook aan (en waarsku sterk teen nóg) ʼn Covid-uitbraak of iets soortgelyks.

Wat my wel opgeval en beïndruk het, was die liggings wat hulle in die rolprent gebruik het. Dit was moeilik om te sê watter (indien enige) tonele op klankverhoë verfilm is, vir watter daar spesiaal stelle gebou is, en vir watter nie. Hierdie fyn aandag aan stelontwerp verdien beslis ʼn harde applous.

Sommige karakters het nie juis uitgestaan nie, terwyl ander, soos Pap (briljant gespeel deur Shuraigh Meyer) en Clover (Tuks Tad Lungu), ’n blywende indruk gelaat het. Om nie te praat van die verskil in toneelspeelvermoëns van Jonathan Pienaar (wat die rol van Society vertolk) en res van die span nie. Hy staan net eenvoudig kop en skouers bo die res uit. Ongelukkig het hy in bittermin tonele verskyn. Met net ’n subtiele oogbeweging kon jy sien dat jy hier met ’n film-legende te make het.

Hoewel ek voel dat daar meer balans kon wees en meer van die elite gewys kon word, en ook dat die storielyn sterker kon wees, was daar tog ’n sterk tematiese boodskap: tydens klasonderdrukking, sosiale verwaarlosing en sistemiese brutaliteit kan solidariteit, empatie en veerkragtigheid nog seëvier.