Street Trash – waar bloed nie rooi (of blou is nie), maar alle neonskakerings!

Resensie
Ryan Kruger se Street Trash is veronderstel om ’n opvolg te wees op die eerste Street Trash-fliek wat in 1987 vrygestel is – en die nuwe fliek is ook 100% gemik op gruwelfilm aanhangers, veral diegene wat met nostalgie terughunker na die 1980’s. Die eerste een was glo ’n vuil, oordrewe, gruwelkomedie wat ’n kultustreffer geword het weens die belaglike bloederigheid en pikswart humor. Hierdie een het beslis baie sulke raakpunte met sy voorganger.
Die storie speel af in 2050 teen die agtergrond van ’n distopiese Kaapstad. In hierdie denkbeeldige wêreld bestaan die middelklas nie meer nie. Die rykes drink kripto-mengeldrankies terwyl die haweloses in die skadu’s oorleef. Die burgemeester, Mostert (Warrick Grier), se “oplossing” vir armoede is ’n dodelike biologiese wapen genaamd Tenafly Viper – vir die wat sal weet (of onthou), glo ’n knipoog na die oorspronklike fliek se giftige drank wat die stad se kwesbaarstes letterlik laat smelt.
Street Trash (2025) is ʼn buitensporige, chaotiese mengsel van multikleurige bloederige spatsels en absurdhede, met ʼn gevloek en vele onder-die-belt-grappies tussendeur. Dit is miskien belangrik om te weet omdat dit só getrou probeer bly aan die oorspronklike. Ongelukkig, maar miskien doelbewus, na die eerste gruweltoneel waar iemand se binnegoed in alle rigtings spat en daarna tot ʼn plas neonverf gereduseer word, is elke soortgelyke geval daarna eintlik maar dieselfde.

Ek sou sê daar is tog wel ʼn dieper boodskap – as jy dit kan regkry om verby al die punk rock, spotprentagtige, slapstick-komedie te kyk. Op sy eie manier, hoewel onderontwikkel, probeer die film sosio-politiese kommentaar op die huidige stand van sake lewer. Dit is ’n weerspieëling van die reeds-bestaande vrese, stryd en ongeregtighede van die hedendaagse Suid-Afrika – maar sekerlik ook groot dele van die res van die wêreld. Ons praat van klasoorloë, die kriminalisering van haweloosheid, die gevoelloosheid van politieke elites, en herinner die kyker ook aan (en waarsku sterk teen nóg) ʼn Covid-uitbraak of iets soortgelyks.
Wat my wel opgeval en beïndruk het, was die liggings wat hulle in die rolprent gebruik het. Dit was moeilik om te sê watter (indien enige) tonele op klankverhoë verfilm is, vir watter daar spesiaal stelle gebou is, en vir watter nie. Hierdie fyn aandag aan stelontwerp verdien beslis ʼn harde applous.
Sommige karakters het nie juis uitgestaan nie, terwyl ander, soos Pap (briljant gespeel deur Shuraigh Meyer) en Clover (Tuks Tad Lungu), ’n blywende indruk gelaat het. Om nie te praat van die verskil in toneelspeelvermoëns van Jonathan Pienaar (wat die rol van Society vertolk) en res van die span nie. Hy staan net eenvoudig kop en skouers bo die res uit. Ongelukkig het hy in bittermin tonele verskyn. Met net ’n subtiele oogbeweging kon jy sien dat jy hier met ’n film-legende te make het.
Hoewel ek voel dat daar meer balans kon wees en meer van die elite gewys kon word, en ook dat die storielyn sterker kon wees, was daar tog ’n sterk tematiese boodskap: tydens klasonderdrukking, sosiale verwaarlosing en sistemiese brutaliteit kan solidariteit, empatie en veerkragtigheid nog seëvier.
Meer Inligting
Speeltyd
85 min
Skrywer en Regisseur
Ryan Kruger & James C. Williamson | Ryan Kruger
Webtuiste
Skerms
∞
Ouderdomsbeperking
18
Rolverdeling
Sean Cameron Michael, Donna Cormack-Thomson, Joe Vaz, Lloyd Martinez Newkirk, Shuraigh Meyer, Gary Green, Warrick Grier, Andrew Roux en Ryan Kruger
Sterre
2.5/5
Loket
Sien NFVF

Geskryf deur Roelof Bezuidenhout
Verdere Resensies
Jungle Beat 2 – heerlike animasie-vermaak vir die jongspan
Jungle Beat 2: The Past is kleurvolle animasie-vermaak propvol avontuur, dinosourusse en lewenslesse vir kinders. Lees ons resensie oor hierdie Afrikaanse storie wat jong en ou kykers op ’n prettige tydreis neem.
A Kind of Madness – ʼn Pragtigeblik op herinneringe van dae lank gelede
A Kind of Madness is ’n roerende Afrikaanse fliek oor demensie, liefde en herinnering. Met sterre soos Sandra Prinsloo en Ian Roberts, bied die film ’n meesleurende blik op ouerword, familie en die krag van ware liefde. Lees ons volledige resensie.
Semi-Soeter – meer lag as logika
Semi-Soeter bring Jaci en JP terug in ’n vrolike opvolg vol voorgee-ouerskap, babahumor en emosionele oomblikke. Met Anel Alexander, Nico Panagio en Neels van Jaarsveld spog die film met sterk spel, asemrowende Suid-Afrikaanse tonele, en ’n eg Afrikaanse klankbaan wat die Hollywood-styl balanseer. Al neig die humor soms na slapstick, bied die film genoeg plaaslike geur, hartroerende oomblikke en prettige verrassings om dit ’n moet-kyk op Netflix te maak vir enige liefhebber van Afrikaanse romantiese komedies.

Kursusse
Drama
Regie
Klank
Kinematogarfie
Vervaardiging