Bloedhond – Heerlike bangmaak-vermaak vir Halloween-maand

Waarheen lei Bloedhond se verkeerde afdraai? Na ’n eiesoortige gesin waar die bloedlyne al redelik verwronge is, wat reeds 27 jaar geïsoleerd leef. Hierdie gesin bly voortdurend honger en dors – en jy kan seker raai waarna hulle smag. Die figuur wat die meeste nagmerries beloof, is die groteske Bloedhond (Kevin Peyper) met sy vreesaanjaende hondmasker. Berei jou voor vir koue rillings én ’n onverwagse wending.

Die hoofensemble lewer puik spel. Cindy Swanepoel en Zak Hendrikz, as die broer en suster, Francine en Benedictus, met hul geel tande, uitsteektonge, histeriese gelag en skurwe grappies, hou kykers vasgenael voor die skerm. Tony Caprari, met sy indrukwekkende 66 film- en TV-krediete op IMDb, bring ’n intensiteit na sy rol as die gesinspatriarg Ben. Al is sommige van die jonger akteurs nie altyd ewe oortuigend nie, is dit verfrissend dat Van Heerden en regisseur Deon Potgieter nuwe talent die geleentheid bied om in die bloed te baljaar.

Bloedhond het waarskynlik nie ’n reuse begroting gehad nie, maar bewys dat baie met min steeds moontlik is. Van kinematografie (Gavin Sterley en Hendrik Badenhorst) tot redigering (Nathan Smith) en veral kostumering en grimering (’n groot applous hier vir Melissa Hopley, Chanel Fivaz en Bronwen Kilian!) – elke departement het hom uitstekend van sy taak gekwyt. ’n Goeie gruwelfilm word sonder twyfel aan sy musiek en klankontwerp gemeet (en tot watter mate die musikale komponente die hare laat rys) en hier kies Janno Muller en Cornell Boshoff vir seker die regte note op die regte oomblikke.

Bloedhond se visie was duidelik, maar hulle kon egter nie heeltemal die paal haal nie. Daar is plek-plek dialoog wat ongemaklik sit, gedeeltes waar die vrees van die situasies glad nie duidelik oorkom nie, en segmente waar die helder beligting in die aandtonele die illusie van die donker, onheilspellende bos heeltemal breek. Maar, ek sê weer: hierdie film is ’n stap in die regte rigting en het baie dinge wel reggekry.

Bloedhond bewys dat gruwel in Afrikaans nie net moontlik is nie, maar ook snaaks, absurd en skokkend kan wees. Sulke vlakke van bloederige vermaak is nog nie tevore in Afrikaans beleef nie. Dalk wil jy dit selfs meer as een keer kyk – want die eerste keer sal dalk jy meer onder die kombers as bo wees.

My hoop is dat eVOD en ander stroomdienste en kanale méér in Afrikaans sal belê, veral in die gruwel-genre. Dan kan ons een dag sê: Bloedhond het die eerste bloederige voetspoor gelos, sodat nuwe Afrikaanse gruwelflieks die donker pad met durf en bloeddors kon volg.