A Kind of Madness – ʼn Pragtigeblik op herinneringe van dae lank gelede

Aangesien die ouer Elna weens haar demensie haarself gereeld in haar jonger self inleef, vervleg die tonele tussen die ouer Elna (Prinsloo) en die jonger Ellie (vertolk deur Ashley de Lange) soomloos inmekaar. Volgens Prinsloo het sy en De Lange al vantevore saam op die verhoog gewerk, en was dit dus maklik om “saam te smelt” en een karakter “te word”. Die twee het ook al teenoor mekaar in die eTV sepie, Kelders van Geheime en die Showmax reeks Koek gespeel. Ian Roberts and sy jonger karakter se weergawe, Luke Volker, het dit ook telkemale reggekry om as een karakter “saam te smelt” in Elna se geestesoog. As ʼn kyker het hierdie meesterlike tegniek vir my ʼn blik gegee van hoe iemand met demensie die lewe sien en ervaar. Terselftertyd kon ek myself verlustig aan die ongelooflike ongerepte natuur van die Wes-Kaap, wat ek self nog nooit besoek het nie. Dis geen wonder dat Elna weer haar herinneringe as ʼn jong Ellie hier op die strand kom beleef (uitleef) het nie.

Die hoofkarakters se toneelspel en die fliek se kinematografie, produksie-onwerp, klank-ontwerp, redigering en ander na-produksie elemente verdien beslis volpunte. Die enigste aspek wat my ʼn halfpunt van hierdie resensie se gradering laat aftrek, is die feit dat die volwasse kinders op ʼn stadium gedurende die fliek bietjie op my senuwees begin werk het.

Olwagen het ook die draaiboek geskryf, en die karakters se dialoog getuig daarvan dat hy diep nagedink het oor die temas wat hy met die fliek wou oordra, en hy kry dit reg met subteks, eerder as om die kyker oor die kop te moker daarmee. Hy moker jou wel met ʼn emosionele noot of twee – en ek kon nie help om ʼn traan te pik nie. Uiteindelik is die fliek ʼn viering van die liefde. Liefde wat nie die gordyn sak na die sprokiestroue nie, maar een wat ná dekades saam nog volstaan. As jy geroer is deur The Notebook (2004), is A Kind of Madness beslis vir jou.