Carissa: Een legkaartstukkie van háár lewe

Nes teeblare ʼn tydjie neem om te trek, neem hierdie storie ʼn rukkie om te ontwikkel.  Die fliek is in die tradisie van “stadige rolprentwese” gemaak. “Stadige rolprentwese” is ʼn kunsbeweging wat die stadige tydsverloop van ʼn storie prioritiseer bó ʼn dramatiese aksie-gedrewe plot wat baie gebeure bevat. Dit gee die kyker kans om te besin – oor die visuele (met diere soos bokke, skape en donkies wat op hulle rustige pas in en uit die skote wandel) en die klankbaan wat met sy egtheid en ritme die emosies binne jou aanroer. “Kudos” aan die klankontwerp, redigering en na-produksiespan, vir wat hulle hiermee bereik het.

Die kinematograaf, Gray Kotzé, se karakter komposisies teen die ongelooflike landskap herinner aan Pierneef – en nes die Hollandse meesters van oud, weet Kotzé en sy span presies wanneer om hul ‘kwas’ in die verf te doop om die beste skoot van ʼn sonsondergang of die magiese hemelruim vas te vang. Daarby is die hoofkarakter, Gretchen Ramsden, se spel as Carissa onopgesmuk en gestroop, asof sy een word met haar ruimte.

Ramsden se byspelers, Elton Landrew en Gladwin van Niekerk, het hul beter as ‘goed’ van hul taak gekwyt, terwyl oom Hendrik Kriel en Tante Wilhelmiena Hesselman wat Carissa se ouma en oupa speel amper stof in die ander se oë van hul ervare medespelers skop. Met geen toneelspel ervaring nie, het die 73-jarige tante Wilhelmina skoon ʼn benoeming as beste vroulike byspeler by vanjaar se Silwerskermfees losgeslaan.

As jy te veel van die fliek Carissa verwag, mag jy dalk teleurgestel wees. Dit is nie ʼn aardskuddende storie nie, eerder ʼn onverstoorde verhaal wat nes ʼn bokkie wat aan ʼn blaartjie kou, jou subtiel forseer om in te neem, te talm en te besef. Vir my was dit ʼn besinning van die plattelandse lewe en ʼn kultuur wat aan my onbekend is, en ʼn stukkie waarheid oor die eenvoud van menswees wat soms te maklik vergete agter bly.