Hen – Rasend honger en stilweg boos.

Met die eerste skoot wat die skerm verlig is die stemming van Hen senutergend. Dawid ( Stian Bam) is besig om water uit ‘n put te trek. Die kamera kyk op vanuit die put na Dawid wat die planke een vir een wegskuif om by die water uit te kom. Die swart en wit beelde is nie net gestroop van kleur nie, maar ontbloot ‘n brutale boosheid wanneer hierdie verhaal uit die pen van Nico Scheepers sy ritme begin vind.

Dawid en Hanna (Amalia Uys) bevind hulleself op ‘n tydstip wat lyk soos die laat negentiende eeu op ‘n godverlate plaas waar hulle geloof al anker is teen die ongenaakbare landskap gevul met stof, stilte en eensaamheid. Nes die leegheid oral om hulle, is die dialoog in Hen baie skraps omdat die beelde harder praat en teen die einde skree. Op een van Dawid se uittogte na die put, kom hy op ‘n wrede toneel af. Vyf mense lê onder ‘n boom verskeur. Jakkalse?, dink Dawid, maar hierdie maak nie sin nie. In die middel van die lyke staan ‘n kis en in die kis vind Dawid ‘n bang en honger kind.

Dawid besluit om Lukas, meesterlik subtiel vertolk deur die nuweling Dawian van der Westhuizen, terug plaas toe te neem. Dis dan wat ‘n donker skaduwee oor die berge en vlaktes begin inbeweeg en ook oor Dawid en Hanna.