Prime – Die skrikwekkendste deel van dié riller is sy speeltyd

Prime is by verre nie die langste fliek wat al ooit gemaak is nie, maar dit vóél so. Dis langdradig. Die lang tonele is niksseggend. En aan die einde is daar steeds geen ontknoping of definitiewe resolusie vir die storie nie. Die bekende gesegde “Ek sou  ʼn korter brief geskryf het as ek meer tyd gehad het” is dalk hier van toepassing. In my opinie sou Prime beter gewerk het as dit letterlik as ʼn kortfilm vrygestel is.

Tesame met die rolprent se goeie kamerawerk en musiek (hoewel baie minimaal), is die spel ook nie die slegste aspek van die film nie. Veral Nomsa Twala as Thembi lewer ʼn geloofwaardige vertoning (en dis jammer dat meer aandag nie ook aan haar dilemmas gegee word nie), terwyl Gau as Marius (die hoofrol) homself goed van sy taak gekwyt het. Daar is wel tonele waar hy deur ‘n reeks emosies moet werk waarvoor ek voel sy spel te lig in die broek was. Ongelukkig is daar ook heelparty tonele waarin die oordrewe toneelspel ook meer aan die verhoog herinner en nie regtig vir die silwerdoek geskik is nie. Om nie eens te praat van die onnatuurlike “stem” en aflewering van Llewellyn Cordier as Father James nie. Daarteenoor slaan ʼn Suid-Afrikaanse veteraan soos Gérard Rudolf (in die rol van Marius se pa, Pieter) in sy beperkte lugtyd, ʼn uitklophou.

Behalwe vir die letterlike donker atmosfeer en minimalistiese dekor en liggings wat help om die kyker deurgaans vasgevang (of is dit eerder gevange) te hou in Marius se donker en deurmekaar wêreld, was daar nóg ‘n subtiele aspek van die film waarvan ek gehou het, maar sonder om te veel weg te gee gaan ek net ʼn leidraad los: let op die rooi en blou blokkieshemp. Prime probeer net ongelukkig om te veel simboliek en temas tegelyk te hanteer, en laat val dan al dié balle aan die einde.